بكتب دنادين
سكابا دموعى من عينى ابتنزل
وتزلزلنى
وتفجر فيا براكينى وتشعللنى
وتقيد النار فى شروش صبرى
من بدرى أنا حاسس جواكى
براكين تحرق
من أول ما اعرفتك وانا شايف
هجرك هياخدنى هناك
عند المشرق
وتملى بحس بخوف مجهول
وبحس بغول الوهم آخدك منى
وقتلنى الصبر وبهدلنى
انا شايف فش اخبار عنك
ولا شايف جانى جواب منك
ولا منك جانى كلام مسموع
الا الاوجاع بتقتلنى
وآنينى وآهاتى معايا بتصبرنى.
على ايش ياختى
مابصبر روحى بأشعارى
واكتب دندين
وادندن مع وجع الآهه
ابحس الشاعر
وأعيش فى مشاعر أحلامك
وأفسرها .
وادور على كلمه أقولها
واترجمها بحروف اليأس
اللى قتلنى
ماأنتى أتعودتى على بعادى
ما خلاص يااختى
مانى بختى معاكى ع طول علقم
من اول كاس كنت اتعلم
تفاصيل الاه
وداريت أحزان براكين
بتقيد جوا فى قلبى
وكتمت أجراحى بصوت مدبوح
وكتمت اسرارى ومقدرتس بالسر ابوح
وانا بستنا منك كلمه
أو حتى جواب يصبرنى
مابقيت مسطول ومبسكرشى
شارب من كاس الحب
اللى قتلنى ..
|